آشنایی با حافظه ROM در کامپیوتر

ROM نوعی از حافظه است که داده ها را به طور دائم یا غیر دائم نگهداری می کند .به آن فقط خواندنی می گویند زیرا یک بار بر روی آن می نویسند و بارها آنرا می خوانند و اگر دوباره قابل نوشتن باشد بسیار دشوار است ...

ROM به حافظه غیرفرار نیز معروف است، زیرا هر داده ای که در آن ذخیره شود با قطع برق سیستم پک نمی شود. توجه داشته باشید که RAM و ROM تناقضی با یکدیگر ندارند. در حقیقت تکنولوژی ROM زیر مجموعه ای از سیستم RAM می باشد، به طور خلاصه قسمتی از فضای حافظه RAM که به یک یا چند چیپ اشاره می کنند. به طور مثال هنگامی که کامپیوتر را روشن می کنیم پردازنده به طور خودکار به آدرس FFFF0h پرش می کند. در این آدرس دستوراتی است که به پردازنده می گویند چه کاری انجام دهد.

این محل 16 بایتی درست در انتهای اولین مگابایت RAM و همچنین در پایان حافظه ROM قرار گرفته است. معمولا سیستم ROM از آدرس F0000h شروع می شود که 64 کیلو بایت قبل از انتهای اولین مگابایت می باشد، و معمولا چون اندازه ROM 64 کیلو بایت است، 64 کیلو بایت آخر اولین مگابایت را اشغال می کند و در آدرس FFF0h دستورات راه اندازی سیستم قرار دارد. افراد بسیاری تعجب می کنند که یک PC با اجرای دستورات 16 بایت از حافظه ROM می تواند راه اندازی شود، اما این طراحی کاملا حساب شده است.

این طراحی بدین گونه است که در 16 بایت آخر ROM یک دستور JMP به اول ROM است و کنترل برنامه را به ابتدای ROM می برد، پس به این طریق می توانیم اندازه ROM را به هر قدر که بخواهیم افزایش دهیم. کارت های وفق دهنده ای که در طول راه اندازی سیستم مورد نیاز هستند، دارای یک ROM بر روی بردشان می باشند که از این کارت ها می توان کارت کنترلر IDE توسعه یافته، برخی از کارتهای شبکه (برای راه اندازی توسط Server ) را نام برد.

ROM هایی که بر روی کارت های وفق دهنده هستند توسط برنامه POST در طول راه اندازی سیستم اسکن و خوانده می شوند. ROM مادربرد قسمت خاصی از RAM ( از آدرس C00000h DFFFFh ) را رزرو می کند و سپس دو بایت از آدرس 55 AAh را می خواند که در آن آدرس شروع ROM قرار دارد. سومین بایت اندازه ROM را در واحد 512 بایت ( که Paragraph نامیده می شود ) نشان می دهد و چهارمین بایت شروع برنامه راه انداز می باشد. یک بایت نیز به منظور تست کردن توسط ROM مادربرد استفاده می شود.

● ROM Shadowing :
چیپ های RAM طبیعتا در مقابل چیپ های DRAM ها کند می باشند زیرا زمان دستیابی به ROM 150 نانوثانیه است، اما زمان دستیابی DRAM ها 50 نانوثانیه می باشد. به همین دلیل در بسیاری از سیستم ها ROM ها به صورت پنهان ( Shadowing ) هستند، بدین معنی که ROM ها در ابتدای راه اندازی سیستم در چیپ های DRAM کپی می شوند که این باعث دسترسی و اجرای سریعتر عملیات می شود.

زیر برنامه ها و روال هایی که به روال های پنهانی ( Shoadowing Procedure ) معروفند، محتویات ROM را در RAM کپی می کنند و آدرس آن را به عنوان ROM معرفی می کنند و ROM واقعی را غیرفعال می کنند، که این باعث می شود که به نظر برسد که سیستم با سرعت 60 نانوثانیه کار می کند.

استفاده از این روش هنگامی مفید است که از یک سیستم عامل 16 بیتی مانند ِ DOS و یا WIN3.1 لستفاده می کنیم و اگر از سیستم عامل 32 بیتی مانند WIN 98,WIN95,WIN NT استفاده می کنید، این روش تقریبا بی حاصل است، زیرا این سیستم عامل ها هنگامی که بر روی سیستم اجرا می شوند از کد 16 بیتی ROM استفاده نمی کنند.

اما در عوض از گرداننده های 32 بیتی که در طول راه اندازی سیستم عامل در حافظه RAM بارگذاری می کنند، استفاده می نمایند.

● PROM :

این چیپ ها که از نوع ROM می باشند در ابتدای ساخت خالی هستند و باید با داده هایی که می خواهید، برنامه ریزی کنید. این نوع حافظه ها در اواخر سال 1970 به وسیله شرکت Tenas Instruments ساخته شد و در اندازه های مختلف 1 کیلو بایت تا 2 مگابایت و بیشتر هستند که شماره شناسایی آنها 27 nnnn می باشد که عدد 27 شماره شناسایی چیپهای PROM می باشد و nnnn اندازه این چیپ بر حسب بایت می باشد.

اگر چه می گوییم این حافظه ها در ابتدای ساخت خالی هستند اما به طور تکنیکی دارای مقدار 1 می باشند. بنابراین یک PROM خالی می تواند برنامه ریزی شده باشد و ما می توانیم بر روی آن بنویسیم. برای نوشتن به دستگاه مخصوص که ROM Programer یا سوزاننده ( Burner ) نام دارد، نیاز داریم.

برخی اوقات شنیده اید که به چیپ های ROM نیز Burning ( یعنی سوزان ) می گویند، زیرا هر بیت باینری یک فیوز است که سالم بودن آن نشانگر یک و در غیراین صورت صفر می باشد.

بهتر است که بدانید اکثر چیپ ها با 5 ولت جریان فعال می شوند و هنگامی که ما برنامه ای را بر روی چیپ های PROM می نویسیم یا اصطلاحا Program می نمائیم، جریانی بیشتر از 5 ولت که معمولا 12 ولت است اعمال می کنیم که این باعث سوختن فیوزهای آدرس هایی می شود که ما می خواهیم. باید توجه داشته باشید که ما می توانیم یک را صفر تبدیل کنیم ولی برعکس آن ممکن نیست. به این چیپ ها OTP ) One Time Programmable ) نیز می گویند.

● EPROM:

نیز یک نوع عمومی از PROM می باشد که قابلیت پاک شدن و دوباره برنامه ریزی را داراست. بر روی این چیپ ها یک بلور کوارتز است که مستقیما بر روی die قرار دارد. این چیپها با شماره 27 xxxx شناسایی می شوند و به وسیله برنامه یا به طور فیزیکی می توان آنها را پاک کرد.

هدف از قرار دادن بلور کوارتز این است که اشعه فرا بنفش به die برسد، زیرا چیپ EPROM با تابش اشعه فرا بنفش پاک می شود. اشعه فرا بنفش باعث ایجاد یک واکنش شیمیایی می شود که فیوزها را پشت سر هم ذوب می کند، بنابراین تمام صفرها به یک تبدیل می شوند و چیپ به حالت اولیه خود باز می گردد. برای این کار باید اشعه فرا بنفش در طول موج 2537 انگستروم و با شدت یکنواخت 12000 uv/cm2 و در مدت 5 تا 15 دقیقه باشد.

یک دستگاه پاک کننده EPROM ، یک تولید کننده امواج فرا بنفش است که دارای یک فضای بسته دارای یک کشو می باشد و در بالای کشو تولید کننده امواج فرا بنفش قرار گرفته و چیپ ها درون کشو می باشند.

● EEPROM/Flash ROM :

یک نوع دیگر از چیپهای ROM ، چیپ های E EPROM که Flash ROM نیز نامیده می شوند و از خصوصیات مهم آنها این است که قابل پاک شدن و برنامه ریزی توسط مدارهایی هستند که بر روی آنها نصب می شوند و وسایل و ابزار خاصی نیاز ندارند.

این چیپ ها به وسیله شماره های 29 xxxx و 28 xxxx شناخته می شوند. هم اکنون بیشتر در مادربرد کامپیوترها از چیپ های EEPROM استفاده می شود. این بدان معنی است که BIOS مادربرد خود را می توانید به وسیله دریافت نسخه به روز درآمده از شرکت سازنده، به روز رسانی نمائید.

آشنایی با OverClock کردن CPU و نحوه انجام آن

به OverClock یا OverClocking در اصطلاح عامیانه OC گفته میشود.

اگه ناشیانه انجام بشه، خطرناکه و ممکنه CPU یا هر قطعه ی دیگه یی رو بسوزونه یا عمرش رو کم کنه.

● تعریف کوتاه از OC:
OC یعنی، کارکشیدن از یک سخت افزار، بیشتر از مقداری که سازنده آن، براش اعلام کرده . این سخت افزار می تونه CPU، کارت گرافیک، Ram یا... باشه. ما روی CPU صحبت می کنیم. مثلا کار کشیدن از CPU 1.0GHz به اندازه 1.16GHz

یک سوال پیش می آد: که اگه میشه از CPU مثلا 1 گیگ به اندازه 1.16 گیگ کار کشید، چه علتی داره شرکت سازنده اون رو به عنوان 1 گیگ بفروشه؟ این سوال دو تا جواب داره:

1) سرعتی که شرکت سازنده ی CPU مثل اینتل یا AMD روی برچسب CPU می نویسه، سرعتی هستش که اون CPU در اون سرعت بهترین عملکرد رو داره و در سرعتهای بالاتر، عملا مشکلاتی مثل عدم ثبات یا گرمای زیاد یا... براش پیش نمی آد.

2) دلیل خاص اقتصادی داره. مثلا تنوع محصول باید باشه. ممکنه همه ی مشتریها پول CPU سریعتر رو نداشته باشن و... مثلا Athlon 2500+ , 2600+, 3000+, 3200+ هیچ تفاوتی با هم ندارند مگر در Mutilplier. همه شون از تکنولوژی 130nm استفاده می کنن و روی هسته ی Barton ساخته شدن. اما تفاوت قیمتها خیلیه.

تقریبا هر CPU رو میشه OC کرد. مهم اینه که تا چه اندازه؟ این بستگی به شرایط داره. در واقع از دوتا جواب بالا، برای یک CPU ممکنه فقط یکیش درست باشه. یا یکیش نقش خیلی کمی داشته باشه. مثلا تو همون مثال بالا، احتمال این که بشه Athlon 3200+ رو OC کرد خیلی کمه. اما Athlon 2500+ رو بسادگی میشه 100 الی 300 تا بالا برد.

یک CPU رو تا چه حدی می شه OC کرد؟

این سوال جواب مشخصی نداره. مثلا ممکنه 50MHz یا ممکنه 350MHz. کاملا بستگی به شرایط داره . این شرایط را از چند جنبه میشه بررسی کرد:CPUهای یک جنس و مدل و ساخت کارخانه ها با هم فرقهایی دارند.MotherBoard نقش خیلی مهمی داره. بعضی از MotherBoardها به اصطلاح OverClocking Friendly هستن و کلا برای OC کارها ساخته شدن . در هر صورت هر چه MotherBoard شما امکانات بیشتر و پیشرفته تری داشته باشه طبیعتا بهتر می تونید OC کنید. علاوه بر MotherBoard قطعات دیگه هم نقش دارن. مثلا قدرت تحمل فرکانسهای بالاتر در RAM یا AGP یا کارت صدا یا ... مدلها و جنسهای مختلف با هم فرق دارن. یک چیز مهم دیگه، سیستم خنک کننده ی کامپیوتر شماست. وقتی یک CPU در سرعتهای بالا کار می کنه، باید ولتاژ به نسبت بالاتری بهش داد و همین ولتاژ بالاتر باعث تولید گرمای بیشتر می شه و باعث سوختن یا کاهش شدید عمر مفید CPU بشه.

● OC رو چطور انجام بدیم:
اولا راهنمای MotherBoard وCPU را کاملا مطالعه کنید. باید وارد قسمت Setup (بایوس) سیستم بشوید.

یک نرم افزار مثل SiSoft Sandra روی سیستم نصب کنید که بتونید اطلاعات مربوط به سخت افزار رو ببینید. حتما باید دمای CPU و MotherBoard رو نشون بده. تو Setup بایوس هم قسمتی که دما رو نشون می ده پیدا کنید

سرعت CPU توسط دو چیز تعیین می شه. یکی سرعت باس سیستم یا FSB Front side bus و دیگری Multiplier که در FSB ضرب می شه و سرعت CPU بدست می آد. برای تغییر سرعت CPU باید یکی یا هردوی این اعداد رو عوض کرد. از اونجایی که FSB علاوه بر تعیین سرعت CPU در تعیین سرعت ارتباط MotherBoard با قطعات روی درگاه PCI و AGP همچنین Ram نقش داره، پس بهترین راه اینه که Multiplier رو بیشتر کنیم. اما شرکتهای سازنده، پردازنده رو روی یک Multiplier قفل میکنند و تغییر اون دیگه تاثیری نداره.

بنابراین تنها چاره ای که می مونه تغییر FSB هستش. برای تغییر FSB باید وارد Setup سیستم بشیم. در MotherBoard باید وارد قسمت IWILL Smart Settings بشم. شما هم اگه راهنمای مادربوردتون رو بخونید، حتما پیدا می کنید. البته تو مادربوردهای قدیمی Multiplier رو از طریق جامپر عوض می کردند.

بعد از اینکه محل تعیین FSB رو پیدا کردین، کارتون شروع میشه. موقع تغییر FSB باید خیلی مراقب باشید. یک تغییرناجور می تونه همه چیز رو به هم بریزه و حداقلش اینه که سیستم دیگه بالا نمی آد و باید Setup رو ریست کنید (حتما قبل از شروع بکار، سایر تنظیمات مهم Setup رو یادداشت کنید. چون ممکنه نیاز باشه که بعد از ریست کردن، بعضی از تنظیمات رو از حالت پیش فرض خارج کنید.) پس حتما باید FSB رو کم کم زیاد کنید. مثلا اولش 5 تا یا 10 تا و بعدش اگه مشکلی نبود کم کم ببرید بالا تا جایی که مشکلهای کوچیک کم کم بوجود بیان. اون وقت یکی یکی بیاریدش پایین تا مشکلی دیگه نباشه. منظورم از "نبودن مشکل" اینه که:

1) سیستم بدون هیچ مشکلی لود بشه. بهتره یک کمی تو ویندوز کار کنید تا مطمئن بشید بعد از مدتی هنگ نمی کنه و ثبات سیستم از بین نمی ره.

2) دمای سیستم خیلی بالا نره. برای اینکه متوجه بشین بالا کجاست، قبل از زیاد کردن FSB، چندبار دمای سیستم رو در حالات مختلف، مثلا بعد از اجرای برنامه های سنگین اندازه بگیرید. بهترین کار اینه که Burn in wizard توی SiSoftware Sandra رو سه چهار باری اندازه بگیرید تا دمای عادی و دمای حداکثر دستتون بیاد.

3) صدای خروجی اسپیکر عجیب و غریب یا عوض نشه. و هر چیز غیرعادی دیگه.

اما در مورد MotherBoradهای Overclocking friendly؛ مهم ترین چیز توی این MB ها اینه که شما می تونید FSB رو بدون دغدغه ی RAM و PCI & AGP افزایش بدید. یعنی MB فرکانس کار این قطعات رو مستقل از FSB و ثابت نگه می داره. (در حالت عادی FSB Bus برابر نصف FSB و PCI Bus برابر یک چهارم اونه. یعنی اگه FSB رو از 133 برسونم به 160، AGP Bus از 66 می رسه به 80، یعنی 14 تا بالاتر و در این صورت کارت گرافیکی یا lazy میشه یا crazy!) بنابراین در این MBها تنها مانع سر راه افزایش سرعت، دما و توان CPU هستش. شما هرچقدر هم اون رو خنک کنید، بالاخره توان CPU حدی داره.

حالا اگه ما FSB رو تا یه جایی بردیم و مشکل بوجود اومد، تنها راه اینه که دوباره کمش کنیم؟ باید بگم همیشه نه. در این حالت اول از همه باید بفهمید که مشکل از کدوم قطعه هستش؛ هارد، سی دی رام، کارت گرافیک، رم یا ... برای فهمیدن این مورد، می تونید از آزمون و خطا استفاده کنید، یعنی راه حل هایی که می دم رو تک تک اجرا کنید و ببینید کدومشون جواب می ده. یا همه رو اجرا کنید اگه مشکل حل شد، بعدش دونه دونه به حالت قبل برگردونید ببینید کجا مشکل پیدا می کنه. اما قبل از همه چیز، اگه دما خیلی بالا نیست، بهتره ولتاژ CPU یعنی CPU Vcore Settings رو خیلی آهسته زیاد کنید، شاید جواب بگیرید.

اگه مشکل از رم باشه یعنی رم تو فرکانسهای بالاتر جواب نده، می تونید سرعت اون رو کم کنید. برای تغییر اون باید توی راهنما یا Setup بگردید. از طریق DRAM Clock اون رو می تونیم تغییر بدیم که سه حالت Host clock و Host clock+33 و Host clock 33 داره که باید در حالت سوم یعنی 33 قرارش بدم.

دوم در مورد هارد و سی دی رام: اگه مشکل از جانب یکی از این دو قطعه باشه، باید PIO mode یا DMA mode اونها رو تغییر بدید و پایینتر بیارید.

در مورد PCI و AGP، برای حل این مشکلها، گزینه هایی مثل PCI Master 0 WaitState Write و AGP Master 1 WaitState Read/Write و AGP Fast Write رو غیرفعال می کنیم که کمی کار رو راه میندازه. البته این موردها بسته به جنس و مدل MB شما ممکنه اسم دیگه یی داشته باشه یا اصلا وجود نداشته باشه. پس حتما راهنمای MBتون رو بخونید و یا توی سایتش دنبال اطلاعات اضافی بگردید. ممکنه MB شما چیزهایی بیشتری برای تغییر داشته باشه. باید اونقدر با اینها به اصطلاح بازی کنید تا بهترین حالت از نظر سرعت و پایداری و ثبات سیستم و البته دما بدست بیاد. باز هم تاکید می کنم، اگه دما زیاد بالا بره، مثلا از بین 50 و 60 درجه سانتیگراد بگذره، خطرناکه و CPU یا می سوزه یا عمرش کم می شه.

چیز مهمی که در مورد راه حلهای بالا باید بگم اینه که ممکنه این راه حلها کار کنن و سیستم بدون مشکل کار کنه، اما به احتمال زیاد ارزشش رو نداره. اگه هدف ما فقط سرعت بیشتر باشه، ارزشش داره اما اگه هدف ما سیستمی با توازن بین سرعت و performance و قابلیت بیشتر باشه، ارزشش رو نداره که مثلا بخاطر 20 مگاهرتز بیشتر، سرعت رم رو 33 تا (یک کم بیشتر یا کمتر) کاهش بدید. یا از هاردتون در حالتی پایین تر از چیزی که توانایی اش رو داره استفاده کنید و سرعت انتقال اطلاعاتش رو کم کنید. در این حالت حتی ممکنه تاثیر افزایش سرعت از بین بره و سیستم کندتر بشه.

آشنایی با نحوه ذخیره سازی اطلاعات روی سی دی (قسمت دوم)

8) تفاوت بین disc at once و Track at Once در چیست؟

دو روش اساسی برای Write کردن یک CD R وجود دارد:

● DAO

Disc At Once ، کل CD را در یک مرحله و احتمالا تراک های چندگانه را Write می کند. تمام سوزاندن باید بدون وقفه کامل شود و امکان اضافه کردن اطلاعات بیشتر وجود ندارد.

● TAO

Track At Once موجب می شود تا Write کردن در جند مرحله صورت بگیرد. برای هر دیسک، یک حداقل طول تراک 300 بلاک و یک حداکثر 99 تراک و همچنین کمی سربار اضافی در رابطه با توقف و آغاز لیزر وجود دارد. از آنجایی که برای هر تراک لیزر خاموش و روشن می شود، reader چند بلاک به نام بلاک های run out و run in در بین تراک ها باقی می گذارد. اگر کار به درستی صورت بگیرد، بلاک ها خاموش و معمولا غیرقابل توجه خواهند بود. CD ها و تراک هایی که با یکدیگر اجرا می شوند "توقف" قابل توجهی را خواهند داشت. برخی از ترکیبات نرم افزار و سخت افزار ممکن است در این فاصله چیزهای زائدی را بر جای بگذارند، که موجب کلیک آزار دهنده در بین تراک ها می گردد.

برخی درایوها و یا بسته های نرم افزاری ممکن است به شما اجازه ندهد تا اندازه فاصله بین تراک های صوتی را هنگام ضبط کردن در مد Track At Once کنترل کنید، بنابراین 2 ثانیه فاصله برای شما برجای می گذارد. برخی از recorder ها همچون philips CDD 2000 ، ضبط "Session at once" را می پذیرند. این امر کنترل disc at once بر روی فاصله های بین تراک ها را برای شما فراهم می سازد و اجازه Write کردن در بیش از یک Session را به شما می دهد. و این در زمانی که دیسک های CD Extra را Write می کنید، می تواند مفید واقع شود.

مواردی وجود دارد که ضبط disc at once ضروری است. برای مثال، گاهی اوقات ممکن است بدون استفاده از مد disc at once ، ساختن کپی های پشتیبان یکسان از برخی از دیسک ها، مشکل یا غیر ممکن باشد. همچنین برخی از دستگاه های master کننده CD ممکن است دیسک هایی که در مد Track at once ضبط شده اند، را نپذیرد، زیرا فاصله بین تراک ها به صورت خطا به نمایش در خواهند آمد.

ضبط disc at once کنترل بیشتری را بر روی ایجاد دیسک، بخصوص CD های صوتی دارد، اما همیشه مناسب یا ضروری نیست. ایده خوبی است که recorder ای بگیرید که هم از ضبط disc at once هم از ضبط Track at once پشتیبانی کند.

9) تفاوت های بین ضبط کردن از یک تصویر و on the fly ؟
بسیاری از CD R هایی که بسته های نرم افزاری ایجاد می کنند، امکان انتخاب بین ایجاد یک تصویر کامل از CD بر روی دیسک و انجام آنچه که نوشتن به صورت "on the fly" نام دارد، را به شما می دهد. هر روش مزایای مختص خود را دارد.

فایل های تصویر CD گاهی اوقات CD های مجازی یا VCD خوانده می شوند. اینها کپی های کاملی از داده ها هستند، به طوری که روی CD ظاهر خواهند شد و بنابراین لازم است که درایو سخت شما فضای کافی برای نگاه داشتن این CD کامل را داشته باشد. زمانی که از فضای خالی 74 دقیقه ای استفاده می کنید، این مقدار می تواند به اندازه 650MB برای CD ROM یا MB 747 برای دیسک صوتی باشد. اگر شما دارای هر دو تراک صوتی و داده ها بر روی CD خود هستید، یک تصویر فایل سیستم ISO 9660 برای تراک داده ها و یک یا چند تصویر 16 bit 44.1KHz با صدای استریو برای تراک های صوتی وجود دارد.

ضبط on the fly اغلب از یک "تصویر مجازی" استفاده می کند که در آن کلیه فایلها آزمایش شده و Lead out می شوند، اما تنها مشخصات فایل ذخیره می گردد نه داده ها . زمانی که Write,CD می شود، محتوای فایل ها خوانده می شوند. این روش به فضای کمتر درایو سخت نیاز دارد و ممکن است در زمان صرفه جویی کند، اما خطر buffer underrun را افزایش می دهد. با وجود نرم افزارهای متعدد، انعطاف پذیری این روش نیز بیشتر می شود، بنابراین افزودن، حذف کردن و بهم آمیختن فایل ها در یک تصویر مجازی آسانتر از یک تصویر طبیعی است. CD ای که از یک فایل تصویر ایجاد می شود با CD ای که با ضبط on the fly ایجاد شده، یکسان است با این فرض که هر دو فایل های مشابه را در مکان های مشابهی قرار دهند. انتخاب بین این دو به تمایل کاربر و ظرفیت سخت افزار بستگی دارد.

10) یک CD Player چگونه می داند که از تراک های داده ها جهش کند؟
برای هر تراک فلگ ها زیر کد وجود دارد.

● داده ها: اگر Set شود، تراک شامل داده ها می گردد. در غیر این صورت تراک شامل audio است.

● مجاز به کپی دیجیتال: که توسط SCMS بکار می رود.

● 4Audio کاناله: استاندارد 4audio,Red Book کاناله را مجاز می داند، گرچه تعداد دیسک هایی که از آن استفاده می کنند بسیار اندک هستند.

● Pre Emphasis : در صورتی set می شود که audio با pre emphasis ضبط شده باشد.

دو مورد آخر بندرت استفاده می شوند.

11) چگونه CD RW با CD R مقایسه می شود؟
CD RW مخفف CD ReWritable است. CD RW به طور معمول CD Erasable) CD E ) خوانده می شود. تفاوت بین CD RW و CD R اینست که دیسک های CD RW را می توان Erase کرد و دوباره Write نمود، در حالی که دیسک های CD R تنها یکبار Write می شوند.

غیر از این تفاوت، دیسک های CD RW از تکنولوژی تغییر فاز استفاده می شوند. درایوهای CD RW درست مانند دیسک های CD R استفاده می شوند. درایوهای CD RW از تکنولوژی تغییر فاز استفاده می کنند. بجای ایجاد "حباب ها" و تغییر شکل در لایه رنگ recording ، حالت مواد در لایه ضبط کننده ار فرم شفاف به فرم غیرشفاف تغییر می کند. حالت های متفاوت دارای شاخص های انکساری متفاوت هستند و بنابراین به طور نوری قابل تشخیص اند.

این دیسک ها نه تنها از طریق درایوهای استاندارد CD R ، قابل Write شدن نیستند، بلکه قابل خواندن از طریق اکثر CD reader ها قدیمی تر هم نمی باشند. تمام درایوهای CD RW می توانند در CD R ها Write شوند و انتظار می رود اکثر درایوهای جدید CD ROM از CD RW پشتیبانی کنند. CD Player های کمی قدیمی تر و اکثر CD Player های جدید می توانند دیسک های CD RW را اداره کنند. اگر بخواهید بر روی رسانه ها CD,CD RW های صوتی ایجاد کنید، مطمئن باشید که Player شما از عهده آنها بر خواهد آمد. برای یک درایو DVD ، خواندن دیسک های CD RW بسیار گرانتر از CD R هستند. این مسئله در تصمیم گیری های تجاری، خود یک عامل محسوب می شود. در تعداد دفعاتی که دیسک می تواند Write شود، محدودیت وجود دارد ، اما تعدا این دفعات نسبتا بالاست.

12) Finalizing ( پایان بخش) چه کاری انجام می دهد؟
دیسکی که شما می توانید داده ها را به آن بیافزایید باز است. تمام داده ها در Session جاری نوشته می شوند. زمانی که عمل Write کردن به پایان می رسد، شما Session را می بندید. اگر بخواهید یک دیسک MultiSession بسازید، همزمان Session جدیدی را باز می کنید. اگر Sessoin جدید را باز نکنید، بعدا دیگر نمی توانید Session ای را باز نمایید، بدین معنی که اضافه کردن داده های بیشتر به CD R غیرممکن است. کل دیسک بسته می شود. فرآیند تغییر یک Session از باز به بسته "Finalizing" ، "fixating" یا فقط بستن Session خوانده می شود. زمانی که آخرین Session را می بندید، شما دیسک را fixate,finalize و یا بسته اید.

یک دیسک تک Ssession ای دارای 3 ناحیه اصلی است:

● Lead in ، که شامل فهرست مطالب (Table of contexts ) یا TOC است،

● ناحیه برنامه، به همراه تراک های صوتی و یا داده ها،

● Lead out ، که هیچ چیز معناداری در خود ندارد.

ناحیه Lead in و Lead out یک دیسک باز هنوز نوشته نشده است. اگر داده ها را در یک دیسک Write می کنید و Session را باز می گذارید TOC که محل تراک ها را به CD Player یا درایو CD ROM می گوید در یک ناحیه مجزا به نام Program Memory Area یا PMA نوشته می شود.

CD recorder ها تنها وسایلی هستند که PMA را مشاهده می کنند، به همین دلیل است که شما نمی توانید داده های خود را در یک Session باز بر روی دستگاه استاندارد Playback ببینید. CD Player ها چگونه تراک صوتی را نخواهند یافت و درایوهای CD ROM تراک داده را نخواهند دید. وقتی که Session پایان یافت، TOC در ناحیه Lead in نوشته می شود و موجب می گردد دستگاه های دیگر دیسک را تشخیص دهند.

اگر Session جاری را ببندید و Session جدیدی را باز کنید، Lead in,Session بسته شده شامل پیوندی به Session, Lead in بعدی خواهد بود. CD Player سیستم استریو یا ماشین شما درباره پیوند یک Lead in بعدی چیزی نمی داند، بنابراین تنها می تواند تراک ها را در اولین Session ببیند. درایو CD ROM شما دیسک های Multi Session را بسته به ظرفیتش وآنچه سیستم عامل می گوید می شناسد مگر آنکه شکسته یا خیلی قدیمی باشد و به راحتی اولین Session و آخرین Session های ما بین آنها را باز می گرداند.

برخی درایوها CD ROM ، بخصوص مدل های خاص NEC ، Session های باز هستند و زمانی که سعی می کنند تا Lead in را از Session ای که هنوز باز است بخوانند، اشکال تراشی می کنند. (دراین موارد مقالات متعددی در سایت میکرو رایانه وجود دارد، به فهرست مقالات رجوع کنید) آنها در هر Session، زنجیره پیوندها را در Lead in ها دنبال می کنند، اما زمانی که به آخرین Session می رسند، نمی توانند یک TOC معتبر بیابد و دچار سردرگمی می شوند. اگرچه این درایوها از Multi Session پشتیبانی می کنند، اما قبل از آنکه آنها دیسک را با موفقیت بخوانند، لازم است آخرین Session بسته باشد.

خوشبختانه اکثر درایوها به این صورت رفتار نمی کنند. اگر از ضبط disc at once استفاده می کنید، Lead in در آغاز این فرایند نوشته می شود، زیرا محتویات TOC زودتر شناحته می شوند. با وجود اکثر recorder ها، هیچ راهی برای تشخیص اینکه آیا نیاز به افزودن Session اضافی هست یا خیر وجود ندارد، بنابراین ایجاد یک دیسک MultiSession با ضبط DAO معمولا امکان پذیر نیست.

اگر از ویندوز 95 و یا NT استفاده می کنید، ویژگی (AIN( CD R.Auto Insert Notification را به محض اینکه TOC نوشته شد، می یابد. این امر معمولا فرآیند Write کردن را با شکست مواجه می کند. اکثر بسته های نرم افزارهای ضبط CD به همین دلیل به طور خودکار AIN را غیرفعال می کنند. در مد Track at once ، فرایند Write کردن در هنگام پایان یافتن با شکست مواجه می شود. در مد disk at once ، این فرایند در ابتدای فرایند Write کردن دچار مشکل می شود. در هر دو مورد آزمون Write کردن موفقیت امیز است، زیرا TOC در مرحله آزمایشی نوشته نمی شود.

دیسک های Packet Written از همین قوانین با توجه به باز و بسته بودن Session ها پیروی می کنند، به همین دلیل قبل از آنکه روی یک درایو CD ROM خوانده شوند باید پایان بپذیرند.

13) MultiRead به چه معناست؟
لوگر MultiRead نشان می دهد که یک CD یا Player DVD می تواند تمام فرمت های موجود CD را شامل CD ROM ، CD DA و CD RW بخواند. وجود این لوگر در یک درایو CD به این معنی نیست که درایو می تواند DVD را بخواند.

14) اگر عمل ضبط کردن با شکست مواجه شد،آیا دیسک قابل استفاده است؟
این مسئله به آنچه که ضبط شده و چگونگی ضبط شدن آن بستگی دارد. اگر این خرابی در هنگام Write کردن Lead in باشد، یعنی قبل از آنکه هیچ داده ایی نوشته شود، احتمالا دیسک قابل استفاده نیست. درایوهای Sony دارای امکان ترمیم دیسک هستند که Session جاری را می بندند و این اجازه را به شما می دهند تا داده های اضافی تماس با دیسکی که بخشی از آن نوشته شده سرباز می زنند.

اگر خرابی ها در هنگام پایان یافتن دیسک روی دهند، ممکن است فایل تصحیح باشند. گاهی اوقات TOC قبل از خراب شدن نوشته می شود و دیسک می تواند همان گونه که هست استفاده شود. گاهی اوقات می توانید از امکان Finalize disc از منوی برنامه استفاده کنید که این ترفند را انجام می دهد. مواقع دیگر recorder از مواجه شدن با دیسکی که بخشی از آن پایان یافته سرباز می زند و شما دچار مشکل می شوید . خرابی هایی که در اواسط Write کردن یک CD ROM رخ می دهند احتمالا ارزش اظمینان کردن ندارند. بخشی از داده ها آنجا خواهند بود و بخشی دیگر خیر. دایرکتوری دیسک ممکن فایل های بیشتری از آنچه که واقعا وجود دارند را نشان دهد و شما تا زمانی که آنها را نخوانید، نخواهبد فهمید که کدامیک از انها واقعا وجود دارند.

CD های صوتی که در مد disk at once ضبط شده اند، موارد خاصی هستند. از آنجایی که TOC از قسمت جلو نوشته می شود، دیسک در یک CD Player استاندارد قابل خواندن است، حتی اگر فرآیند Write کردن تمام نشده باشد. شما می توانید Track ها را تا جایی که ضبط کردن دچار مشکل می شود، اجرا کنید.

15) چرا recorder ها در ابتدای تراک های صوتی بایت های 00 را قرار می دهند؟
این پدیده برای کاربرانی که سعی می کنند صورت دیجیتالی را از یک CD R استخراج کنند،آشناست. با وجود چند صد بایت 0 که در جلو قرار گرفته شده، نیتجه کپی گرفتن از یک CD صوتی اغلب یک کپی دقیق از داده های صوتی اصلی است. از انجایی که این نشان دهنده افزایش شاید 1/100 ام ثانیه سکوت در آغاز دیسک است، اما در واقع قابل توجه نیست.

عدد واقعی بایت ها به آرامی از دیسکی به دیسک دیگر درج می شود، اما یک recorder به طور معمول تقریبا همان عدد را درج می کند. این عدد معمولا کمتر از یک سکتور است. طبق اظهارات یک مهندس از Yamaha ، علت این مشکل، عدم همگام سازی بین داده های صوتی وکانال های زیرکد می باشد. مشکلاتی نظیر جریان داده ها که یافتن آغاز یک بلاک را در هنگام خواندن دشوار می سازد، نوشتن داده ها و شناسایی اطلاعات را نیز در همگام سازی دشوار می سازد. طبق گفته این مهندس، عدم تغییر میان افزار یا درایو الکترونیکی می تواند در حل مشکل موثر باشد. ایجاد کپی از کپی های CD های صوتی، در یک فاصله بتدریج بزرگتر صورت می گیرد، اما احتمالا حتی پس از چندین نسل غیر قابل توجه می باشد.

● سایر مقالات مرتبط با این موضوع