آشنایی با استاندارد های WiFi

حتما نام 802.11 و نیز نام های b/g/n و دیگر نام های استاندارد وایرلس را شنیده و یا بر روی دستگاه های وایرلس مشاهده کرده اید. همیشه این سوال برایتان پیش آمده که این نام ها به چه معنی هستند.

در ادامه مطلب شما را با استاندارد های شبکه های بی سیم بیشتر آشنا خواهیم کرد.

حدود 15 سال پیش فناوری وای‌ فای از اتصال‌ های کند و نامطمئن به یک اتصال قوی و همه‌ کاره تبدیل شد. از آن‌ جایی که امروزه وای‌ فای یک نقش حیاتی در زندگی ما ایفا میکند محققان کماکان در حال تلاش برای افزایش کیفیت این فناوری هستند. در واقع دو عامل برد بالا و سرعت زیاد چیزی است که هم مشتریان و هم شرکت‌ های تولیدکننده به دنبال آن هستند.

802.11ah HaLow: برای نرخ انتقال پایین اطلاعات اما با برد بسیار زیاد برای حسگرها و کنترلرها

802.11af: دارای کاربردهای مشابه  802.11ah است. این فناوری در طیف‌های تلویزیونی به‌ جای باندهای 2.4 یا 5 گیگاهرتزی کار میکند.

802.11ad: برای سرعت‌های فوق‌ بالا چند گیگابیتی و شبکه‌هایی با کارایی فوق‌العاده.


مختصری بر استانداردهای IEEE
سازمان الکترونیک و مهندسان الکترونیک (IEEE) یک مرکز حرفه‌ای است که به عنوان یک متصدی برای ارتباطات الکترونیک عمل میکند. IEEE استانداردها و پروتکل‌هایی برای ارتباطات در صنایعی مانند مخابرات، فناوری اطلاعات و … را تنظیم میکند. هر استاندارد IEEE با نامی منحصر به‌ فرد شناخته میشود. پیشوند 802 نشان‌ دهنده تمامی پروتکل‌ها و اصلاحیه‌ های مربوط به شبکه‌های یک محدوده است.

برای مثال استانداردهای شبکه محلی Ethernet یا همان LAN با 802.3 نام‌ گذاری شده و استانداردهای شبکه‌های خصوصی بلوتوث PAN نیز با 802.15 شناخته میشود. به این ترتیب وای‌ فای یا همان Wireless LAN نیز با عدد 802.11 شناخته میشود.

در سال 1997 سازمان IEEE استاندارد پایه برای شبکه محلی بی‌سیم WLAN را با نام 802.11 پایه‌ گذاری کرد. در سال‌های بعد شاخه‌های زیادی به این استاندارد اضافه شده‌اند که تک‌ تک به بررسی آنها می‌پردازیم.


تاریخچه اصلاحیات و استانداردهای گذشته و کنونی 802.11
802.11a – 1990: اولین استاندارد یا WiFi A که با نام OFDM نیز شناخته میشود اولین استاندارد یا اصلاحیه وای‌ فای بود که دو سال پس از کامل شدن استاندارد اولیه از راه رسید. این اصلاحیه باند 5 گیگاهرتزی را نیز به اضافه کرد تا وای‌ فای منعطف‌تر از گذشته باشد. چرا که فضای 2.4 گیگاهرتزی با تلفن‌ های بی‌ سیم خانگی، وسایل پایش کودک، مایکروویو ها و … پر و شلوغ شده بود.

802.11b – 2000: این پروتکل که اولین پروتکل فراگیر بود WiFi B نام گرفت و توانست برد و سرعت انتقال اطلاعات را افزایش دهد. هرچند که سرعت 11 مگابیت بر ثانیه آن در مقایسه با استاندارد های فعلی خنده‌ دار به نظر میرسد اما هنوز در کشور ما بیشتر سرویس‌های اینترنت سرعتی پایین‌تر از این مقدار را ارائه میدهند. 802.11 به عنوان افزونه‌ای برای باند 2.4 گیگاهرتزی معرفی شد و از آن‌ جایی که 80 درصد وای‌ فای‌ های امروزی کماکان با باند 2.4 گیگاهرتزی کار میکنند این استاندارد در حال استفاده است هرچند که دستگاه‌ هایی با این استاندارد دیگر تولید نمیشوند.

802.1g – 2003: وای‌ فای G سه سال پس از B و با وعده سرعتی 5 برابر بالاتر (تا 54 مگابیت بر ثانیه) عرضه شد. این استاندارد نیز افزونه‌ای برای باند 2.4 گیگاهرتزی محسوب میشود و از آن‌ جایی که سرعت انتقال اطلاعات در آن زمان برای کاربران بسیار مهم بود محبوبیت زیادی یافت. در حال حاضر این استاندارد نیز آن‌ قدر سریع نیست که بتواند نیازهای انتقال اطلاعات تمامی وسایل وای‌ فای یک خانه را برطرف کند.

802.11n – 2007: وای‌ فای N یک افزایش دیگر در سرعت وای‌ فای بود که نرخ انتقال اطلاعات را به 300 تا 450 مگابیت بر ثانیه بسته به تعداد آنتن‌ ها میرساند. این پروتکل بر روی هر دو باند 2.4 و 5 گیگاهرتزی اعمال شده و امکان انتقال اطلاعات حجیم را در زمانی اندک فراهم کرد.

802.11ac – 2013: شش سال پس از وای‌ فای N وای‌ فای AC به عنوان اولین قدم در مسیر وای‌ فای گیگابیتی معرفی شد. این پروتکل که سرعتی حدود یک گیگابیت بر ثانیه (معادل حدودا 800 مگابیت بر قانیه) را فراهم میکند توانی تقریبا دو برابر پروتکل قبلی داشته و در حال حاضر سریع‌ ترین استاندارد کنونی مورد استفاده محسوب میشود. این پروتکل روی باند 5 گیگاهرتزی کار میکند و به همین دلیل برای انتقال سریع‌ تر مناسب‌ تر است. هر چند که استفاده از فرکانس بالاتر به این معناست که برد آن نیز نسبت به پروتکل‌ های b/g/n کمتر است.

سایر مقالات مربوط به وایرلس