آشنایی با خطاهای سرور ها و سایت ها

گاهی اوقات پیش میاید با مراجعه به سایتی و یا سرور خود با پیغام خطا روبرو میشویم که ممکن است معنی و مفهوم آن پیغام را ندانیم. پیغام های خطای متعددی در سرور برای یک سایت وجود دارد.

در ادامه مطلب با این خطاها و علت های آنها آشنا خواهیم شد.

کدهای سری 100، اطلاعات (Information) :

اولین سری کد های HTTP با عدد 100 شروع می شود که مربوط به ارسال و دریافت اطلاعات است.
 
- کد 100 :
کد 100 به معنی ادامه ارسال (Continue) است که سرور درخواست مرورگر را دریافت کرده و مرورگر می تواند ارسال اطلاعات را ادامه دهد.
 
- کد 101 :
کد 101 به معنی درخواست مرورگر جهت نقل و انتقالات داده و تعویض پروتکل می باشد.
 
- کد 102 :
کد 102 به معنی پردازش (Processing) است، همانطور که می دانید درخواست هایی که از مرورگر ارسال می شود شامل فعالیت ها و کارهای مختلفی است که هر کدام نیاز به پردازش دارند. بدین صورت سرور با ارسال کد 102 به مرورگر، عملیات درخواستی را پردازش می کند.

 
کد های سری 200، درخواست موفق (Success) :

دومین سری کد های HTTP با عدد 200 شروع می شود که به معنای دریافت، موافقت، پردازش و یا پاسخ صحیح و بدون نقص از طرف سرور می باشد.
 
- کد 200 :
کد 200 به معنی پاسخ موفق (Ok) است، زمانی که از سرور کد 200 دریافت می کنید بدین معنی است که عملیات مورد نظر با موفقیت و بدون نقص انجام شده.
 
- کد 201 :
کد 201 به معنی ساخته شده (Created) است، زمانی که یک فایل یا یک صفحه جدید در سرور ایجاد شده باشد و مرورگر درخواست آن فایل را کند این کد نمایش داده می شود.
 
- کد 202 :
کد 202 به معنی موافقت (Accepted) می باشد که با درخواست کاربر از طریق مرورگر موافقت شده.
 
- کد 203 :
کد 203 به معنی اطلاعات نامعتبر (Non-Authoritative Information) است که به معنی موفقت آمیز بودن درخواست مرورگر می باشد.
 
- کد 204 :
کد 204 به معنی پاسخ بدون محتوا (No Content) به معنی دریافت درخواست کاربر به وسیله مرورگر می باشد اما پاسخ سرور شامل محتوای خاصی نیست.
 
- کد 205 :
کد 205 به معنی بازنشانی محتوا (Reset Content) است که عملکرد آن شبیه به کد 204 می باشد با این تفاوت که اطلاعات Reset می شوند.
 
- کد 206 :
کد 206 به معنی محتوای جزئی (Partial Content) است و در زمانی که از امکان ادامه دانلود استفاده می کنیم کاربرد دارد.

 
کد های سری 300، انتقال (Redirection) :

سومین سری کد های HTTP با عدد 300 شروع می شود که به معنای پاسخ به درخواست واسط کاربر (مرورگر) از سرور که با انجام عمل دیگری توسط کاربر کامل می شود.
 
- کد 300 :
کد 300 به معنی انتخاب چندگانه (Multiple Choices) است، در مواقع پاسخ سرور به درخواست مرورگر چند منبع مختلف را پیشنهاد می دهد.
 
- کد 301 :
کد 301 به معنی انتقال (Move) است که به دریافت این کد از طرف سرور به معنی انتقال یک آدرس وب به آدرسی دیگر است.
 
- کد 302 :
کد 302 به معنی پیدا شدن (Found) است و زمانی که مرورگر به آدرسی دیگر انتقال می یابد که منبع درخواستی پیدا شده باشد.
 
- کد 303 :
کد 303 به معنی مشاهده منبع دیگر (See Other) است که عملکرد آن مشابه کد 302 است با این تفاوت که تاکید آن روی متد Get است.
 
- کد 304 :
کد 304 به معنی بدون تغییر (Not Modified) است که مرورگر درخواست ارسال اطلاعات مربوط به آخرین تغییرات فایل را از سرور می دهد.
 
- کد 305 :
کد 305 به معنی استفاده از پروکسی (Use Proxy) است که برای ارتباط با منبع خاصی باید از پروکسی استفاده کنید.
 
- کد 306 :
کد 306 به معنی تعویض پروکسی (Switch Proxy) است که عملکرد آن مشابه کد 306 است با این تفاوت که درخواست، مبنی بر تغییر پروکسی می باشد.
 
- کد 307 :
کد 307 به معنی انتقال موقت (Temporary Redirect) است که عملکرد آن مشابه کد 302 و 303 است با این تفاوت که انتقال به درخواست کاربر صورت می گیرد.

 
کد های سری 400، خطای کاربر (Client Error) :

چهارمین سری کد های HTTP با عدد 400 شروع می شود که به معنای خطا در ارائه درخواست کاربر به سرور است.
 
- کد 400 :
کد 400 به معنی درخواست بد (Bad Request) است که درخواست کاربر از طریق مرورگر برای سرور قابل تفهیم نیست.
 
- کد 401 :
کد 401 به معنی دسترسی نا معتبر (Unauthorized) است که درخواست کاربر به علت نیاز به تاییدیه غیر مجاز شده.
 
- کد 402 :
کد 402 به معنی نیاز به پرداخت (Payment Required) است و مربوط به حساب های کاربری است که نیاز به پرداخت وجه دارند.
 
- کد 403 :
کد 403 به معنی دسترسی غیر مجاز (Forbidden) است و زمانی که کاربر درخواستی را به سرور می دهد که آن درخواست برای تمامی کاربران محدود شده. این مورد با کد 401 تفاوت دارد و حتی با دادن نام کاربری و کلمه عبور نیز امکان دسترسی وجود نخواهد داشت.
 
- کد 404 :
کد 404 به معنی منبع درخواست پیدا نشد (Not Found) است و زمانی که کاربر درخواستی به سرور می دهد که در حال حاضر آن درخواست موجود نمی باشد و یا حذف شده.
 
- کد 405 :
کد 405 به معنی متد غیر مجاز (Method Not Allowed) است که توسط کاربر درخواستی ارسال می شود و سرور آن را مجاز نمی داند.
 
- کد 406 :
کد 406 به معنی غیر قابل قبول (Not Accepted) است که کاربر با استفاده از کاراکتر های غیر مجاز درخواستی را ارسال کرده باشد که برای سرور مجاز نمی باشد.
 
- کد 407 :
کد 407 به معنی نیاز به مجوز پروکسی (Proxy Authentication Required) است که عملکرد آن مشابه کد 401 می باشد با این تفاوت که کاربر باید با یک پروکسی اعتبار خود را اثبات کند.
 
- کد 408 :
کد 408 به معنی پایان حداکثر زمانی استفاده (Request Timeout) است و زمانی رخ می دهد که سرور در انتظار پاسخ کاربر می باشد اما هیچ پاسخی دریافت نمی کند.
 
- کد 409 :
کد 409 به معنی تداخل (Conflict) است و برای زمانی است که درخواست کاربر با عملیات دیگری در سرور تداخل پیدا می کند.
 
- کد 410 :
کد 410 به معنی حذف (Gone) است و عملکرد آن مشابه کد 401 و 404 می باشد با این تفاوت که به مرورگر و موتور جستجوگر می گوید که نباید مجدد آن را درخواست دهد.
 
- کد 411 :
کد 411 به معنی عدم ارسال طول در درخواست (Length Required) است که سرور به علت عدم ارسال اندازه محتوا از پاسخ به درخواست کاربر خودداری می کند.
 
- کد 412 :
کد 412 به معنی شرط رد شده (Precondition Failed) است که درخواست کاربر به سرور به علت در دسترس نبودن رد می شود.
 
- کد 413 :
کد 413 به معنی درخواست خیلی طولانی (Request Entry Too Large) است و در حالتی رخ می دهد که طول رشته های درخواستی کاربر از حد مجاز سرور فراتر باشد.
 
- کد 414 :
کد 414 به معنی آدرس خیلی طولانی (Request URL Too Long) است و زمانی رخ می دهد که آدرس وب URL بیش از حد طولانی باشد.
 
- کد 415 :
کد 415 به معنی فرمت پشتیبانی نشده (Unsupported Media Type) است و زمانی رخ می دهد که فرمت ارسالی از نظر سرور قابل دریافت نباشد.
 
- کد 416 :
کد 416 به معنی درخواست خارج از حد (Requested Range Not Satisfiable) است و زمانی رخ می دهد که هنگام درخواست قسمتی از منبع از سرور، آن قسمت وجود نداشته باشد.
 
- کد 417 :
کد 417 به معنی انتظار رد شده (Expectation Failed) است و بدین منظور است که سربرگ های ارسالی کاربر با انتظارات سرور همخوانی ندارد.

 
کد های سری 500، خطای سرور (Server Error) :

پنجمین سری کد های HTTP با عدد 500 شروع می شود که به معنای وجود نقص فنی در سرور است.
 
- کد 500 :
کد 500 به معنی خطای داخلی سرور (Server Error) است و زمانی رخ می دهد که ایرادی در سرور به وجود آمده باشد.
 
- کد 501 :
کد 501 به معنی تکمیل نشده (Not Implemented) است و زمانی رخ می دهد که سرور قادر به پردازش درخواست کاربر نباشد.
 
- کد 502 :
کد 502 به معنی خطای Gateway یا (Bad Gateway) است که به دلیل عدم دریافت پاسخ از سرور اصلی رخ می دهد.
 
- کد 503 :
کد 503 به معنی خارج از دسترس (Service Unavailable) است و زمانی رخ می دهد که درخواست ها به سرور زیاد می شود و به دلیل ترافیک بالا قادر به پاسخگویی نمی باشد.
 
- کد 504 :
کد 504 به معنی پایان حداکثر زمان (Gateway Timeout) است و زمانی رخ می دهد که سرور قادر به دریافت پاسخ از سرور اصلی نباشد.
 
- کد 505 :
کد 505 به معنی پشتبانی نکردن از HTTP یا (HTTP Version Not Supported) است که پروتکل HTTP به دلیل پشتیبانی نکردن مرورگر از آن رخ می دهد.

طرز کار صفحات وب

در این لحظه که مشغول مطالعه این مقاله هستید قطعا:
1- پشت کامپیوتر خود نشسته اید!
2- در حال استفاده از یک مرورگر وب هستید تا بتوانید این مقاله را بخوانید. این مرورگر وب می تواند اینترنت اکسپلورر، فایرفکس، کروم، Opera، و یا Netscape باشد.
3- می خواهید طرز کار صفحات وب را یاد بگیرید و احتمالا هنر ایجاد صفحات وب خود را بیاموزید.

پس به این دلیل که که پشت کامپیوتر خود نشسته اید، در حال استفاده از یک مرورگر وب هستید و خواهان یادگیری هستید، همه شرایط لازم برای شروع کار را دارید. شما می توانید HTML را یاد بگیرید و آنرا در مرورگر وب خود مورد آزمایش قرار دهید تا بفهمید هر نوع دلخواه صفحات وب را چگونه ایجاد کنید.

برای صحبت درباره صفحات وب و نحوه کار آنها، بایستی مفهوم 4 عبارت ساده را درک کنید:

(اگر پس از مطالعه برخی از آنها برای اولین بار کمی به نظرتان گیج کننده و تخصصی رسیدند نگران نشوید)

• صفحه وب (Web Page):

صفحه وب، یک فایل متنی ساده است که نه تنها شامل متن، بلکه حاوی مجموعه ای از تگهای اچ تی ام ال (HTML tags) نیز می باشد. که این تگها توضیح می دهند که متون برای نمایش در مرورگر، چگونه فرمت بندی شده و نمایش داده شوند. تگها دستورات ساده ای هستند که به مرورگر وب می گویند زمانی که صفحه نمایش داده می شود باید چگونه به نظر برسد. تگها به مرورگر می گویند کارهایی مثل تغییر اندازه فونتها یا رنگ آنها، یا تنظیم متون در ستونها را انجام دهد. مرورگر وب این تگها را تفسیر می کند تا تصمیم بگیرد متن را در صفحه نمایش چگونه فرمت کند.

• HTML:

HTML مخفف عبارت Hyper Text Markup Language یا "زبان نشانه گذاری متن" است. زبان نشانه گذاری، یک زبان کامپیوتری است که نحوه فرمت بندی صفحه را تعیین می کند. اگر تنها چیزی که می خواهید نمایش یک رشته طولاتی از متون سیاه و سفید است که هیچ فرمت و شکل خاصی ندارند، نیاز به استفاده از HTML نیست. ولی اگر می خواهید فونتها را تغییر داده، رنگ اضافه کنید، Headline هایی (تیتر یا سرفصل) اضافه کرده، و یا عکسهایی را در صفحه وب خود به نمایش در آورید، بایستی از زبان HTML بهره بگیرید.

• مرورگر وب (Web Browser):

یک مرورگر وب (مانند اینترنت اکسپلورر، یا فایرفاکس) یک نرم افزار کامپیوتری است که دو کار انجام می دهد:
- مرورگر وب می داند که چگونه به یک وب سرور خاص در اینترنت رجوع کرده و درخواست یک صفحه را بکند. در نتیجه مرورگر می تواند صفحه را از شبکه دریافت کرده و به داخل سیستم شما بیاورد.
- مرورگر وب می داند که چگونه مجموعه ای از تگهای HTML را در یک صفحه وب تفسیر کند تا صفحه وب دقیقا به همان صورتی نمایش یابد که مورد نظر بوده است.

• وب سرور (Web Server):

یک سرور وب، یک تکه برنامه کامپیوتری است که به درخواست یک مرورگر برای دریافت یک صفحه پاسخ می دهد و صفحه را از طریق اینترنت برای مرورگر وب می فرستد. شما می توانید به وب سرور به صورت یک مجتمع آپارتمانی نگاه کنید که هر آپارتمان صفحه وب یک نفر را در بر می گیرد. صفحات وبی که در این مجموعه آپارتمان زندگی می کنند می توانند توسط هرکسی در هر نقطه از جهان مشاهده و استفاده شوند. در این صورت صاحب خانه شما، Host (میزبان) نامیده می شود و اجاره شما معمولا هزینه میزبانی (Hosting Charge) نامیده می شود. روزانه میلیونها وب سرور، صفحات وب را به مرورگرهای دهها میلیون از افرادی که در سطح شبکه جهانی گسترده اند ارسال می کنند.

آزمایش کردن صفحات وب بدون استفاده از Web Server نیز امکان پذیر است. مرورگر شما می تواند از طریق کامپیوتر شخصیتان به صفحات وبی که ایجاد کرده اید دسترسی پیدا کند.

پس از آنکه نحوه ایجاد صفحات وب را بیاموزید احتمالا تصمیم خواهید گرفت که آنها را در یک سرور قرار دهید، تا مردم در سایر نقاط دنیا بتوانند صفحات وب طراحی شده شما را در سیستم خود مشاهده کنند.

ابتکاری در ساخت فضای ذخیره سازی 135 ترابایتی برای سرور های اینترنتی

این مقاله برای افرادی که به نوعی با سرور های ذخیره سازی اطلاعات در فضای اینترنت سروکار دارند جالب خواهد بود.

مقاله را با یک سوال شروع می کنم: آیا سروری را سراغ دارید که تنها با قیمت 4 دلار در هر ماه، فضای ذخیره سازی و پشتیبان گیری نامحدود ارائه کند ؟

این سوال را در ذهنتان نگه دارید و مقاله را تا انتها بخوانید :

با افزایش سرعت دسترسی به اینترنت در سراسر دنیا و افزایش حجم اطلاعات تبادلی بین سایت ها و بازدید کنندگان، دارندگان سایت ها هر روز به فضای ذخیره سازی بیشتری احتیاج پیدا می کنند. به عنوان نمونه برای سایتی مثل سرزمین دانلود که خدمات دانلود رایگان ارائه می کند، تا چند سال پیش فضای ذخیره سازی 10 گیگابایت بسیار مناسب بود. اما امروز این مقدار فضا فقط با ذخیره 3 نسخه از ویندوز پر می شود ! پس خدمات دهندگان سرور، دائما با تقاضای فضای بیشتر از طرف دارندگان سایت ها مواجه می شوند.

همین مسئله باعث شده که به تازگی سرویس های ذخیره سازی ابری یا Cloud Storage رواج پیدا کنند. اما این سرویس ها برای ایجاد فضای عظیم ذخیره سازی اطلاعات، از سخت افزارهای پیچیده و گران قیمتی استفاده می کنند که باعث می شود هزینه خدماتشان هم افزایش پیدا کند.

اما در این میان، شرکت Backblaze دست به ابتکار جالبی برای ایجاد فضای ذخیره سازی زده است. این شرکت به جای استفاده از هارد دیسک های تجاری گران قیمت چند ده ترا بایتی، مجموعه ای از هارد دیسک های معمولی را با روشی ابتکاری به هم متصل کرده و فضای ذخیره سازی یکپارچه عظیمی را ایجاد کرده است.

این شرکت سال گذشته فضای ذخیره سازی 65 ترابایتی خود را با نام Backblaze Storage Pod معرفی کرد که آن را تنها با 7800 دلار ساخته بود. در حالی که در حالت عادی ایجاد چنین فضایی حدود 20 هزار دلار هزینه دارد.

به تازگی این شرکت از Storage Pod 2.0 رونمایی کرده است. در این مجموعه ذخیره سازی جدید، شرکت Backblaze با استفاده از هارد دیسک های 3 ترابایتی و تنها با هزینه  7200 دلار، توانسته است یک فضای ذخیره سازی 135 ترابایتی RAID6 برای خود ایجاد کند. یعنی با هزینه ای حدود یک سوم قیمت نمونه های تجاری موجود.

عکس تبلیغاتی سرور ابتکاری Backblaze Storage Pod 2.0

شرکت Backblaze اعلام کرده که دارندگان سرور، خودشان هم می توانند با کمی تلاش چنین فضایی را ایجاد کنند.

البته انجام چنین کاری آنچنان هم ساده نیست و شما باید 45 هارد دیسک را یکدیگر وصل کنید. همچنین به کیس مخصوصی برای قرار دادن هارد دیسک ها درون آن نیاز دارید. علاوه بر آن باید یک مادربرد، یک پردازنده اینتل i3 540 و 12 گیگابایت رم هم تهیه کنید. به اضافه سه کارت PCI که هر کدام دارای 4 پورت SATA II هستند. ضمنا به سه منبع تغذیه 800 وات هم احتیاج خواهید داشت.

بعد از نصب قطعات و سرهم کردن سیستم سخت افزاری، نوبت به نصب سیستم عاملی می رسد که بتواند از پس 135 ترابایت اطلاعات بربیاید. شرکت Backblaze برای این کار از نسخه 64 بیتی لینوکس Fedora Core استفاده کرده است. هر 15 دیسک سخت با یکدیگر به صورت RAID6 بسته شده و تشکیل یک واحد 39 ترابایتی را داده اند. از آنجایی که فایل سیستم ext4 در لینوکس فدورا محدودیت 16 ترابایتی دارد، از نرم افزار LVM برای پیکر بندی درست هارد دیسک ها استفاده شده است.

کار کمی سخت شد ؟ ولی باور کنید ارزشش را دارد ! وقتی به جای 30 هزار دلار تنها 7200 دلار هزینه کنید، پول زیادی صرفه جویی خواهد شد !

البته در کنار تولید چنین فضای ذخیره سازی ارزان قیمتی، شرکت Backblaze چشم انداز جذابی را هم رو به دنیای فضای ذخیره سازی ابری Cloud Storage گشوده است. هم اکنون از نظر هزینه سخت افزاری، هر پتابایت فضای ذخیره اطلاعات برای این شرکت تنها 55 هزار دلار هزینه در بر دارد. (هر پتا بایت، برابر 1000 گیگا بایت است. تبدیل واحد ها)

یعنی تنها 55 دلار برای هر ترا بایت در هر سال ! این هزینه را مقایسه کنید با هزینه تجهیزات شرکت DELL که 180 دلار برای هر ترابایت در هر سال می شود.

با کمک همین تجهیزات خود ساخته و ابتکاری، شرکت Backblaze اکنون با قیمت باور نکردنی 4 دلار در ماه، فضای پشتیبان گیری (Backup) نامحدود را در اختیار مشتریانش قرار می دهد ! شاید هاستینگ ها و خدمات دهندگان سرور در ایران، بتوانند با مکاتبات خود با این شرکت و دریافت فضای ذخیره سازی از آنها، هزینه خدمات خود را کاهش دهند.